Categoriearchief: persoonlijk

Eenvoud maakt vrij

De periodes dat ik (Jaap) in Kajo-Keji ben, leef ik aardig ‘basic’. In het huisje waar ik verblijf is geen electriciteit of stromend water. ’s Avonds gebruik ik een lamp die is opgeladen met zonne-energie en ik was mezelf met water dat de dames van de keuken in een jerrycan bij me thuis bezorgen. Overdag laad ik m’n laptop op in m’n kantoortje bij de bibliotheek waar wel electricteit is (zonne-energie), zodat ik ‘m ’s avonds kan gebruiken. Verder eet ik mee met de staf van de school. Dat eten is beter dan wat de studenten krijgen, maar de keuze is zeer beperkt: meestal rijst of maispap met (vaak) bruine bonen en/of spinazie-achtige groente. Daarnaast een paar keer per week gebakken ei en soms vlees. Als we geluk hebben, is er twee keer per dag een uur internet en om te bellen moet ik naar een bepaalde plek op het terrein gaan, want daar heb ik bereik met m’n mobiel.

Ik vertel dit allemaal niet om bewondering te oogsten. Ik ben (opnieuw) tot de ontdekking gekomen dat simpel leven sterk is! Er is (voor mij) weinig te doen in Kajo-Keji en soms verveel ik me ook wel (laat ik het niet mooier maken dan het is). Maar toch, uiteindelijk is het niet verkeerd om weinig keuzes en weinig afleiding te hebben! Ik heb veel meer tijd om te reflecteren, te lezen en ik besteed meer tijd aan bijbellezen en gebed. Dat komt natuurlijk ook wel omdat ik alleen ben (zonder m’n gezin), maar het heeft zeker ook te maken met de eenvoudige levensstijl.

Meer tijd
U voelt hem al aankomen: hier hebben we een les te pakken! In Nederland (en het Westen in het algemeen) denken we dat hoe meer we kunnen kiezen, des te gelukkiger we worden. Meer tv-zenders, sneller internet, grotere supermarkt, luxere auto, meer kerken/gemeenten om uit te kiezen… en ga zo maar door. En eigenlijk weten we allemaal wel, dat het niet werkt. Ook met 150 tv-zenders kun je verveeld achter de tv zitten. En ook in Nederland heb je maar 24 uur in een dag. Met al die keuzes gaat veel tijd verloren. Tijd die we niet besteden aan vrienden en familie, aan God (!) of aan een goed boek.

Tegendraadser
Dit is geen pleidooi voor cultuurpessimisme of tegen ontwikkeling. Het is wel een uitdaging voor christenen (en anderen!) om wat tegendraadser te zijn en bewust te kiezen voor een simpeler leven. Want dat is op zichzelf al een getuigenis.

Goede voornemens Top 10

Laat ik ook eens meedoen met de trend van goede voornemens. Lijkt me wel passend voor dit eerste bericht in 2011! Ik laat ‘afvallen’ (niet verkeerd) en ‘niet meer roken’ (doe ik sowieso niet) maar even voor wat ze zijn en richt me op een top 10 voor missionaire werkers. Allereerst voor mezelf, maar volgens mij ook bruikbaar voor andere zendingswerkers.

1. In alles wat ik doe wil ik God groot maken (en niet mezelf).
2. M’n gezin staat op de eerste plaats (daarna komt werk pas).
3. Gewoon meer bidden en stil zijn (in plaats van meer regelen en druk doen).
4. Meer leren van en luisteren naar Soedanese christenen (in plaats van te vertellen hoe het allemaal zit).
5. Eerlijk zijn over m’n kwetsbaarheid en problemen tegenover collega’s en achterban.
6. Altijd eerst iets positiefs zeggen over de kerk in Afrika, voordat ik een tekort signaleer.
7. Investeren in vriendschap.
8. Steeds weer meer en dieper leerling zijn van Jezus. In Zijn weg gaan.
9. Ja, en ook: gezonder leven & meer bewegen.
10. Altijd eindigen bij de basis: genade, niet te verdienen, zonder voorwaarden.

Ontheemd zijn

Ik heb pas een boek gelezen met gethematiseerde stukken uit het werk van Henri Nouwen. Dit stuk over ‘displacement’, dat ik maar voor nu met ‘ontheemd zijn’ vertaal, raakten me. Vooral het punt dat het gevoel van ontheemd zijn verbonden kan worden met de zoektocht naar Gods unieke roeping voor ons. Hierbij een aantal citaten die ik uit een langer stuk heb geknipt.

“The Gospels confront us with this persistent voice inviting us to move away from where it is comfortable, from where we want to stay, from where we feel at home.”
“There is an enormous pressure on us to do what is ordinary and proper – even the attempt to excel is ordinary and proper – and thus find the satisfaction of general acceptance.”
“Jesus Christ is the displaced Lord in whom God’s compassion becomes flesh. In him, we see a life of displacement lived to the fullest.”
“Most of us have experienced painful physical displacements. We have moved from one country to another […] in short, from familiar to very unfamiliar surroundings.”
“Our first and often most difficult task, therefore, is to allow these actual displacements to become places where we can hear God’s call.”
“God always calls, always asks us to take up our crosses and follow. But do we see , feel, and recognize that call, or do we keep waiting for the illusory moment when it will really happen? Displacement is not primarily something to do or to accomplish, but something to recognize.”
“To follow Jesus, therefore, means first and foremost to discover in our daily lives God’s unique vocation for us.” (Henri Nouwen, In: Compassion)

Op weg naar Zuid-Soedan (2010)

Dit is een wat ander bericht dan de eerdere (thematische) verhalen op deze website. Hierbij een update van onze situatie. We hopen nog een nieuwsbrief te laten verschijnen voordat we naar Afrika vertrekken, maar we willen nu alvast graag een aantal zaken met jullie delen. Als je daarvoor wilt danken en bidden, dan stellen we dat op prijs!

  • Na de voorbereiding in Engeland hebben we nog een aantal trainingen in Nederland gedaan. We deden een 3-daagse veiligheidscursus in Soesterberg waarin o.a. allerlei situaties (agressie, kidnap, een ongeluk met een landmijn) nogal levensecht werden nagespeeld. Dat was intensief, maar zeker goed om te doen. Daarna hebben we bij het Hendrik Kraemer Instituut (HKI) in Utrecht nog een aantal dagen gevolgd. Via het HKI kwamen we in contact met mensen die de situatie in Zuid-Soedan goed kennen en daar hebben we veel van geleerd.
  • We zijn ook op vakantie geweest! We zijn 2 weken met Desta en David naar Duitsland geweest. We hadden prachtig weer en het lukte ons vrij goed om er helemaal ‘uit’ te zijn. De 2e week was onze vriend Herman ook van de partij. We hadden ook het voorrecht om een paar dagen naar de UK te gaan om goede vrienden uit onze tijd in Ethiopië te ontmoeten. Simon & Lynn wonen nu in de buurt van Newcastle in Noord-Engeland. Het was geweldig om elkaar weer te zien na 5 jaar en we hadden veel bij te praten. We brachten ook een bezoekje aan Hadrian’s Wall, de Romeinse muur die van kust tot kust loopt.
  • Tja, en dan een onderwerp dat ons op dit moment erg bezig houdt: het onderwijs voor Desta en David. Onze voorkeur gaat uit naar Rift Valley Academy, in Kenia, in de buurt van Nairobi. Daar hebben ze wel al plek voor David, maar Desta staat nog op de wachtlijst. Voor ons is het belangrijk dat de jongens allebei naar dezelfde school gaan. We zijn nu bezig met een alternatief plan, maar het is niet erg prettig dat dit nog niet rond is. We zijn er allemaal vrij rustig onder, maar we willen graag wat meer zekerheid.
  • Een ander groot onderwerp was het kopen van het huis waar we nu nog in wonen. Dat leek er in eerste instantie goed uit te zien, maar later gingen toch alle deuren dicht. De financiële crisis heeft er (terecht) voor gezorgd dat banken zich strikt aan de regels houden. Het struikelblok in ons geval is dat we niet zelf in het huis gaan wonen en dat we naar het buitenland gaan. Dat ziet de bank als een te groot risico voor het onderpand. We hebben van alles geprobeerd, maar het is niet gelukt. Dat vinden we erg jammer en we hebben het er ook erg moeilijk mee gehad, maar nu hebben we er ook wel weer vrede mee. We hebben ons al weer ingeschreven voor een huurhuis in Ede en we kunnen inschrijvingsduur opbouwen terwijl we in het buitenland wonen. Inmiddels hebben we gehoord dat de volgende huurders vluchtelingen zijn. Er wordt gezorgd dat de woning is ingericht voor deze mensen die met niets komen. Dit betekent dat we veel spullen kunnen achterlaten in het huis. Dit helpt ons én hen!
  • Hoe gaat het met de boys? Over het algemeen goed! Desta en David hebben wel zin in het nieuwe avontuur. Zij hebben veel ‘afscheidsmomenten’ gehad (van school en vrienden) en we bereiden ons nu samen voor op de volgende fase. Voor Joel en Jesse is het niet altijd gemakkelijk zich voor te stellen hoe het zal zijn zonder ouders in Nederland. Ze zijn allebei druk met vakantie en vakantiewerk. We proberen nog extra van elkaar te genieten in deze laatste weken!
  • De laatste fase is ingegaan! We zijn druk met inpakken, afscheid nemen en regelen. Dit is een apart tijd: het bekende laten we achter en we gaan het onbekende tegemoet. Juist nu ervaren we dat onze hemelse Vader erbij is, dat Hij ons begeleidt bij elke stap (Ps. 121).