Eind september ontstond er een gewelddadig conflict in het gebied waar wij wonen in Zuid-Soedan. Dit lokale conflict had niets te maken met de machtsstrijd tussen de president en voormalige vice-president. In Kajo-Keji ging het om een grensconflict. Al jaren lang zijn er problemen over land in het grensgebied. Welk land hoort nu bij Oeganda en welk gebied is van Zuid-Soedan? De grens is niet duidelijk gemarkeerd. Het hele verhaal over wat er nu gebeurde, is wat complex, maar het gevolg is dat er aan beide kanten van de grens onlusten uitbraken. De Zuid-Soedanezen die aan de Oegandese kant woonden, vluchtten naar Kajo-Keji en de Oegandezen die in Kajo-Keji woonden, zochten bescherming bij de politie in Zuid-Soedan. Nu is het gelukkig weer rustig, maar het probleem is nog niet opgelost.
Andere ogen
Het trieste is dat mensen die al jarenlang buren zijn, dan opeens met andere ogen naar elkaar gaan kijken: jij bent toch ook van die andere stam? Hierbij moeten we wel zeggen dat slechts een kleine groep mensen echt gewelddadig werd. Vaak zijn het jongeren die de kans grijpen om rottigheid uit te halen.
Tegenkracht
Gelukkig is het Evangelie een tegenkracht: in Christus zijn we allemaal één. Het christelijke geloof doorbreekt grenzen van huidskleur, afstamming en klasse. Je naaste is juist de ander, iemand die niet zo is als jij. Wij hebben in deze situatie gezien wat dat uitwerkt. Verschillende christenen hebben hulp en bescherming geboden aan mensen van de ‘andere etnische groep’.
Jongste gast ooit
Zo had bisschop Anthony 3 mensen in zijn huis te gast die bescherming nodig hadden. Een van die mensen was nog maar een paar dagen oud! Dit is het verhaal. Mary kwam oorspronkelijk uit Oeganda, maar woont al heel lang in Kajo-Keji. Ze is daar getrouwd met een Zuid-Soedanese man, die ook een andere vrouw heeft. Op de dag toen het conflict uitbrak, lag Mary net in het ziekenhuis, ze was de vorige dag bevallen. Ze werd echter uit het ziekenhuis ontslagen, omdat ze van de ‘andere groep’ was. Ze ging naar huis, maar haar man was bij zijn andere vrouw. Ze bracht een angstige nacht door in haar huisje, barricadeerde de deur, bang om aangevallen te worden. De volgende dag brachten kerkmensen haar naar het politiebureau, dat was de veiligste plek. Op de avond van de volgende dag bracht bisschop Anthony een bezoek aan de 140 mensen die toevlucht hadden gezocht bij de politie. Mary sprak de bisschop aan en vertelde dat haar paar dagen oude baby de hele nacht had gehuild vanwege de kou. Bisschop Anthony besloot moeder en kind mee naar zijn huis te nemen en zo werd Yokwe de jongste bezoeker die de bisschop ooit over de vloer heeft gehad.
Een week later ging ze terug naar huis. De chief van het gebied stond voor haar veiligheid in. Mirjam en ik gingen met de bisschop mee om haar thuis te brengen. Bij haar huis werd ze ontvangen door buren en kerkleden. We baden samen en gingen nog even op de foto (om privacyredenen zijn de meeste gezichten onherkenbaar gemaakt. Yokwe ligt in de armen van een buurvrouw in de witte doek).
Eind september was er een tragische gebeurtenis op een school in de buurt van Kajo-Keji, Zuid-Soedan. Zo rond half vier ’s middags begon het te regenen en te onweren. Op dat tijdstip zaten de leerlingen nog in de klas. Opeens sloeg de bliksem in bij de basisschool en 5 leerlingen van de hoogste groepen en een leerkracht waren op slag dood. Een paar anderen waren gewond, de rest in de klassen ongedeerd. Een ongelofelijk drama! Vanuit de omgeving stromen mensen toe en het gehuil, geroep en geschreeuw is in de wijde omgeving te horen.
Archdeacon (opziener) Emmanuel vertelt me dit verhaal. Hij is opziener van de Anglicaanse kerk in die streek. Hij vervolgt: “Toen ik ter plaatse kwam, was de situatie chaotisch. Mensen huilden en krijsten vanwege de verliezen, maar er waren ook mensen de kwaad waren en bitter. De sfeer werd dreigend, men wilde wraak. In onze cultuur heeft ziekte en ellende altijd een oorzaak. Verschillende mensen begonnen drie individuen te beschuldigen. Zij hadden een soort vervloeking uitgesproken en dáárom was de bliksem ingeslagen”. Archdeacon Emmanuel probeerde door te praten de gemoederen te sussen en kondigde aan dat er na de begrafenissen een bijeenkomst zou zijn om dit alles te bespreken. De drie die beschuldigd werden, voelden zich zo bedreigd dat zij bescherming zochten bij de politie.
Bijeenkomst
Eerst werden alle doden begraven (dat gebeurt hier meestal meteen de volgende dag) en daarna organiseerde de kerk de genoemde discussie-bijeenkomst. Daar kwamen zo’n 700 mensen op af. Iedereen mocht z’n zegje doen en uiteindelijk ontstond er een soort van consensus dat deze blikseminslag te maken had met een conflict tussen de schoolleiding en de ouders. De school was gebouwd door de ‘community’, maar nu werd de school commercieel gerund. De ouders vonden het schoolgeld veel te hoog en dat terwijl het hún schoolgebouw was. Dit conflict speelde al langere tijd en daarom was dit onheil geschied. Dat betekende dus ook dat het niets te maken had met de 3 mensen die beschuldigd waren! Zij werden ‘vrijgesproken’, maar dat betekende niet dat ze terug konden naar hun huis en familie. Het is beter dat ze een poosje weg zijn…
Gebed
Er werd ook besloten dat de kerk een ‘reinigingsgebed’ zou doen op de school, de eerstkomende zondag. Daarna zouden de lessen weer beginnen. Op die zondag waren er 2500 mensen bijeen voor het ‘cleansing prayer’. En daarna begonnen de lessen weer. Maar… de zondag erop, in de nacht, sloeg de bliksem opnieuw in! Waarom gebeurde dit opnieuw? Sommige zeggen: het gebed had geen enkel effect, het probleem is nog niet opgelost. Anderen zeggen: ja, het probleem is nog niet opgelost, maar in ieder geval was het nu ’s nachts en raakte niemand gewond. Archdeacon voegde er ook nog aan toe: “We hebben ook besloten dat nu elke school een bliksemafleider moet hebben!”.
Verschillend wereldbeeld
Tja, hoe kijken we vanuit het Westen naar zo’n verhaal? We zien duidelijk verschillen hoe we naar de werkelijkheid kijken. In Afrika moet elk effect een oorzaak hebben, lijkt het. Wij in het Westen leggen die verbanden helemaal niet. We gaan liever mee met een wetenschappelijke verklaring dan dat we zoeken naar zonde en schuld als oorzaken van ellende. Het zou mooi zijn als christenen vanuit Afrika en (bijvoorbeeld) Nederland hierover eens in gesprek gingen! Dit verhaal laat wel zien dat de kerk een belangrijke taak heeft binnen de gemeenschap. In dit geval voorkomt de kerk dat 3 onschuldige mensen de dupe worden van het willen vinden van een zondebok. Ook het ritueel van het ‘reinigingsgebed’ is belangrijk. Daarna kan men op een bepaalde manier weer verder met het leven. Maar ja, dan een tweede inslag. Het verhaal is nog niet ten einde, dat is duidelijk.
Op zondag 28 juli werd ik (Jaap) bevestigd als deacon in de Episcopal (Anglican) Church of Sudan (ECS). Dat was een bijzondere gebeurtenis! Het woord ‘deacon’ kun je niet simpelweg met (een gereformeerde) diaken vertalen, want in de Anglicaanse traditie werkt het wat anders. Een deacon is eigelijk een beginnend predikant. Meestal wordt een deacon na een jaar tot volledig predikant bevestigd. Als deacon maak ik méér deel uit van de kerk en ook op de predikantenopleiding helpt het om zelf bevestigd te zijn. Ik vind het ook mooi dat ik juist in de ECS ben bevestigd. Dat laat iets zien van de ontwikkeling in de wereldkerk: de kerk in Afrika wordt meer en meer bepalend in het geheel van de wereldkerk.
In de bevestigingsdienst was ik de enige deacon en daarnaast werden drie deacons tot volledig predikant aangesteld. Het was een volle dienst! Naast de bevestigingen was er ook heilig avondmaal en werd er nog geld ingezameld voor een nieuwe auto voor de bisschop. We begonnen rond half elf en waren om een uur of drie klaar met de dienst. Daarna volgt er (natuurlijk) nog een maaltijd, dus om een uur of 5 waren we weer thuis. Aan de hand van wat foto’s vertel ik wat meer.
Deze foto hieronder is van de generale repetitie op zaterdagmiddag. De hele liturgie werd doorgenomen en we oefenden ook waar we wanneer moesten staan en knielen. Bisschop Anthony zei ter relativering: “Maak je er niet te druk om. Als er iets fout gaat, dan lossen we dat wel weer op!”.
Generale repetitie (Mirjam rechts met kindje)
Vóór de dienst moesten alle kandidaten eerst een verklaring (van trouw aan Schrift en belijdenis) ondertekenen. Ik deed dat in het Engels. De anderen in het Bari (lokale taal).
Tekenen van verklaring
De bevestingsliturgie bestaat uit drie delen: voorstellen, vragen beantwoorden en gezegend worden. Hier word ik ‘voorgesteld’ aan de bisschop. Aan de aanwezigen wordt dan gevraagd om ze mij geschikt vinden voor ordination en of ze mij willen ondersteunen in mijn taken. Daarop klonk een helder ‘ja’.
Voorstellen van kandidaat
Daarna mocht ik acht vragen beantwoorden, volgens de liturgie. Bijvoorbeeld deze vraag: “Will you promote unity, peace, and love among all Christian people, and especially among those whom you serve?”. Mijn antwoord was: “By the help of God, I will”.
Vragen beantwoorden
De laatste fase was het ontvangen van de zegen. Mirjam stond toen achter me. Dit vond ik een indrukwekkend moment. “Make him faithful to serve, ready to teach, constant in advancing your gospel; and grant that, always having full assurance of faith, abounding in hope, and being rooted and grounded in love, he may continue strong and steadfast in your Son Jesus Christ our Lord…”. Daarna kreeg ik m’n ‘preaching scarf’ omgehangen en ontving ik een Bari NT.
Zegen
Toen klonken er opeens vreugdekreten en kwam het koor naar voren om me te feliciteren! Ik kreeg een slinger (!) omgehangen en ik kreeg een kadootje.
Nadat iedereen is bevestigd, staan we voor in de kerk en is er dans en zang. We worden met veel enthousiasme gefeliciteerd.
Er waren twee bisschoppen in deze dienst. Onze ‘eigen’ bisschop Anthony (rechts) en daarnaast bisschop Hilary van de naburige diocese Yei.
We vonden het erg leuk dat Hilda & Dick (niet op foto) Malaba erbij waren als vertegenwoordigers van de GZB.
Kajo-Keji is een bijzondere plek. In onze nieuwsbrief vertelden we al eerder over zendingswerkers uit China en nu kunnen we melden dat er twee missionaire werkers uit Nigeria zijn bijgekomen. Evangelist Chidi Moses Nwaiwy vertelt ons waarom hij naar Zuid-Soedan is gekomen.
Chidi Moses: “Ik heb jarenlang bij een bank gewerkt, maar God riep mij toen voor het evangelisatiewerk. Zes jaar lang heb ik als evangelist in de Anglicaanse kerk van Nigeria gewerkt. Ik wilde echter ook buiten Nigeria dienstbaar zijn, en nu ben ik hier in Kajo-Keji. Ik heb een vrouw en 3 kleine kinderen en ik hoop dat die later ook hierheen kunnen komen”.
Wat is Chidi’s droom voor de kerk in Zuid-Soedan? “Ik wil graag dat de kerk sterker wordt op alle terreinen. Ik wil graag de gemeenten opbouwen, zodat er mannen zijn die kunnen bidden en leiding geven. Ik wil graag actieve jongeren zien die het vuur van het evangelie verspreiden. Ook is onderwijs over rentmeesterschap en geven nodig. Laatst was ik in een gemeente waar we in korte tijd genoeg geld voor een generator ophaalden. En dat met eigen middelen, zonder buitenlandse donoren”.
Evangelist Chidi Moses: “God gaat iets nieuws doen! Ik was zelf bij een conferentie in Nigeria waar we via een profetisch woord hoorden dat Afrikaanse christenen het Evangelie gaan terugbrengen naar Europa. En de Anglicanen nemen de leiding. Dat is niet niks! It is a new move in the calendar of God”.
Laat ik iets vertellen over de twee vakken die ik afgelopen semester heb gegeven: preekkunde en Bijbelse theologie. Voor de liefhebber.
Preekkunde Dit vak gaf ik aan 2 groepen: certificate en diploma. De diploma-groep is het hogere niveau. Ik had op het internet een korte handleiding voor preken gevonden die door iemand in Zimbabwe was gebruikt. Dat leek me handig, maar in de praktijk van het lesgeven, viel deze syllabus erg tegen. Het niveau van Engels was te moeilijk en er zaten ook veel onnodige herhalingen in. Ik heb de studenten een stappenplan gegeven hoe je van bijbeltekst naar preek komt. Daarbij hebben we aandacht gegeven aan bijbeluitleg (exegese), het belang van de introductie, het gebruik van voorbeelden, maar ook aan preken uit het Oude Testament en preken tijdens een huwelijk of begrafenis.
Context en toepassing
De twee belangrijkste probleemgebieden waren het serieus nemen van de oorspronkelijke situatie van de bijbeltekst (context) en het toepassen van de boodschap in het Zuid-Soedan van nu. En volgens mij is dat wereldwijd gezien de uitdaging als het gaat om preken (ook in Nederland!). Het begrip context was en is voor veel studenten lastig te begrijpen. Ik heb het met heel veel voorbeelden geprobeerd duidelijk te maken. Sommige studenten snappen het nu, anderen hebben meer tijd nodig. Maar dat geeft niet. Zo hield een student een proefpreek over Galaten 5:1 en hij sprak over de vrijheid in Christus. Mooi thema natuurlijk. Hij zette daarbij de vrijheid in Christus tegenover het slavenjuk van de zonde en verwees naar Romeinen 6:6. Klinkt goed, maar dat doet helemaal geen recht aan wat de apostel Paulus schreef in de Galatenbrief. Die heeft het over vrijheid in Christus tegenover gebondenheid aan de Joodse wet! Een heel andere context dan in Romeinen 6:6.
Ook bij het toepassen van de boodschap vervallen veel studenten in algemeenheden. Zoals: we moeten meer geloof hebben, minder zondigen en meer dienen. En nogmaals: datzelfde heb ik regelmatig van Nederlandse kansels gehoord. Het vraagt studie, bezinning en gebed om de boodschap echt te laten landen in de belevingswereld van de hoorders. Maar het is wel nodig om dit serieus te nemen, want dan alleen gaan mensen ontdekken wat het christelijke geloof betekent voor het leven van elke dag.
Wekelijkse avondmaalsdienst
Bij sommige proefpreken van studenten werd ik blij, bij andere preken zat ik met gekromde tenen. Maar er is zeker vooruitgang te zien bij de studenten. Ze beseffen nu meer dan ooit dat ze de tekst moeten laten spreken en dat de preek moet landen bij de hoorders. Ook begrijpen ze nu beter dat een preek (veel) voorbereidingstijd nodig heeft en dat het een zaak van gebed en bijbelstudie is. Ik was heel erg blij na een preek van diploma-student Kwanyi Henri tijdens de wekelijkse avondmaalsdienst op de College. Z’n preek zat perfect in elkaar: duidelijke boodschap, prachtige illustratie over zijn opa, context serieus genomen en een stevige conclusie. Op zo’n moment is docent-zijn een geweldig vak!
Dan heb ik het niet over het op slot doen van de deur, maar echt over het afstoten van een kerk. In Nederland beginnen we daar helaas gewend aan te raken vanwege de krimp in het aantal kerkbezoekers. Hier in Zuid-Soedan hebben we pas de oude kathedraal ‘gesloten’, omdat er nieuwe gebouwd is vanwege de groei in ledenaantallen! Ze noemen dit trouwens de kathedraal omdat het de officiële kerk van de bischop is. De oude, kleine kathedraal werd met een speciale liturgie door de bisshop ‘vrijgemaakt’ voor ander gebruik dan de zondagse eredienst. Toen we deze woorden hoorden en zeiden, dacht ik aan al die gelovigen die in dit gebouw zijn aangeraakt, bemoedigd, opgebouwd en vrijgezet. Daar mag je best even bij stil staan. Hierbij de korte liturgie (eigen vertaling uit Engels).
Bisschop: De Heer zij met u. Allen: En ook met u. Bisschop: Laten we bidden: Heer, we danken u voor al de tijd dat dit gebouw heeft gediend als een plaats van gebed voor de christenen hier. Allen: We danken U Heer. Bisschop: Voor alles dat het voor hen heeft betekend. Allen: We danken U Heer. Bisschop: Voor alle opbouwende diensten die hier gehouden zijn. Allen: We danken U Heer. Bisschop: Voor alle verrijkende preken die hier beluisterd zijn. Allen: We danken U Heer. Bisschop: Voor allen die hier gedoopt zijn en belijdenis hebben gedaan. Allen: We danken U Heer. Bisschop: Voor allen die hier getrouwd zijn. Allen: We danken U Heer. Bisschop: Voor alle keren dat we hier geestelijk voedsel ontvingen in het Heilig Avondmaal. Allen: We danken U Heer. Bisschop: Ere zij de Vader, de Zoon en de Heilige Geest. Allen: Zoals het was in den beginne, nu is en voor altijd zal zijn. Amen.
De oude kathedraal rechts en een stukje van de nieuwe links.
Begin dit jaar deed ik met de theologiestudenten een klein onderzoekje onder gemeenteleden. Dit was een oefening in ‘onderzoeksmethoden’, maar de resultaten zijn natuurlijk ook interessant. Hierbij een selectie. We kregen 93 ingevulde formulieren terug.
1. Man of vrouw? 54% man; 45% vrouw; 1% niet ingevuld.
2. Leeftijd? Gemiddeld 36 jaar oud.
3. Bekleed u een functie in de kerk? Ja 71%; nee 29%.
4. Neemt u deel aan het heilig avondmaal? Ja 81%; nee 19%.
5. Wat is uw onderwijsniveau? Geen formeel onderwijs 16 %; basisonderwijs 29%; middelbaar onderwijs 36%; hoger onderwijs 18%.
6. Wat zijn belangrijke problemen in uw omgeving? (meerdere antwoorden mogelijk): Armoede 18%; alcoholmisbruik 17%; gebrek aan kennis & onderwijs 13%; polygamie 12%.
7. Gaat de kerk adequaat in op deze problemen? Ja 28%; ja, maar niet genoeg 65%; nee 8%.
8. Bestaat magie? Ja 54%; nee 37%; ik weet het niet 10%.
9. Bent u bang voor magie? Ja 65%; nee 33%; geen antwoord 2%.
10. Welke ‘magische praktijken’ gebeuren in uw omgeving? (meerdere antwoorden mogelijk): Iemand vervloeken 48%; via magie genezen willen worden 36%; vergiftigen van tegenstander 14%; iets anders 3%.
11. Wat moet de kerk doen in relatie tot verhalen over magie? Gebed en vasten 69%; Bijbelstudie aanmoedigen 19%; geruchten onderzoeken 10%; iets anders 2%.
12. Kunt u lezen? Ja 77%; nee 11%; geen antwoord 12%.
13. Heeft u een Bijbel? Ja 71%; nee 17%; geen antwoord 12%.
14. Hoe vaak leest u in de Bijbel? Elke dag 55%; een keer per week 17%; rest 10%; geen antwoord 17%.
15. Zijn er bijbelstudiegroepen in uw gemeente? Ja 52%; nee 34%; weet niet 1%; geen antwoord 13%.
Ik geef een kort verslag van afgelopen zondag (17 juli 2011), omdat het een beetje laat zien hoe de zaken hier gaan. Ik was gevraagd om in de St. Luke-gemeente te preken en dan wel in de tweede dienst waar de lokale taal wordt gebruikt. Mijn Zuid-Soedanese buurman Alex is net deacon geworden en toegewezen aan die gemeente, dus ik ging met hem om 7.30 uur ’s morgens op de motor naar St. Luke. We vertrokken zonder ontbijt, omdat de keuken niet wist dat wij vroeg weg moesten. Het is ca. 20 minuten rijden naar St. Luke. Daar begon wat na 8 uur de Engelse dienst. Er waren nog maar weinig mensen, maar anderen komen als ze ‘geluid’ horen vanuit de kerk. Aan het einde van de dienst zat de kerk vol. Jennifer, een vroedvrouw uit Kenia die lesgeeft op de nursing school in Kajo-Keji, preekte over Mozes die vlucht uit Egypte naar Midjan. Rond een uur of 10 was de Engelse dienst afgelopen en gingen we naar het huis van pastor James, vlak naast de kerk. Daar kregen we ons ontbijt: soort warme choco-drank en broodjes. Na een half uurtje door naar de tweede dienst.
Kunstbeen
Opnieuw weinig mensen in de kerk en opnieuw liep het aardig vol richting het einde van de dienst. Mijn preek (die vertaald werd naar het Bari) ging over Jozua 3-4, het volk Israel dat de Jordaan oversteekt en het beloofde land binnentrekt. Natuurlijk linkte ik dat met het de vorming van de Republiek Zuid-Soedan. Mijn 3 punten waren: (1) God is (aanwezig) bij zijn volk, (2) herinneren wat God in het verleden heeft gedaan en (3) alle volken moeten weten dat Israels God machtig is. Het is moeilijk in te schatten of het overkomt. Ik kreeg geen feedback, maar dat is normaal. Ik probeerde het wel een beetje theatraal te doen (doortocht Jordaan) en ik gebruikte voorbeelden. Aan het eind van de dienst werden drie baby’s opgedragen. Dit was niet gepland, maar de moeders waren met die verwachting naar de kerk gekomen. Men doet het graag een week na de geboorte, in navolging van baby Jezus die met 8 dagen naar de tempel werd gebracht (Lukas 2). Later worden kinderen ook gedoopt in de kerk. Vervolgens kregen we een getuigenis van een oude broeder wiens been was geamputeerd. Het was nogal bijzonder om te zien hoe hij met een kruk en een kunstbeen ‘dansend’ naar voren kwam om te vertellen wat een geweldig werk de ‘witte dokters’ hadden verricht. Je kreeg zelfs eten in het ziekenhuis! (Daar zorgt de familie normaliter voor). En ze hadden een wc waar je op kon zítten! Bidden in het ziekenhuis
Na de dienst (ca. 13.15 uur) gingen we eten bij pastor James, een soort dikke pap van cassave en sorghum met een mengsel van (een soort) spinazie met ei. Heel smakelijk. Inmiddels had m’n collega Alex gehoord dat z’n dochter in het ziekenhuis lag. Z’n dochter zit op een school met internaat in Kajo-Keji van de rooms-katholieke Comboni missionarissen. Het is een school met een hele goede reputatie. En zelfs als je familie in Kajo-Keji woont, dan nog moeten studenten in het internaat verblijven. Ze lag in het ziekenhuis vanwege malaria. Dus op naar het ziekenhuis. Ik was al eens op het terrein geweest, maar nog niet in de ziekenzaal. Een gedeelte van de gebouwen stammen uit 1934, dus die zijn vast door de Britse zending gebouwd. Ze zijn natuurlijk wel opgeknapt door de tijd. We gingen naar de vrouwenafdeling en daar stonden zo’n 14 bedden in een zaal met heel veel familieleden ernaast of erbij. De dochter van Alex was verzwakt, maar het ging op zich redelijk met haar. Op de grond lag een matras waar 2 meisjes op lagen. Het ene meisje had een enorm opgezwollen knie waar ze volgens haar oom al sinds januari last van had. Men had haar behandeld met ‘Afrikaanse medicijnen’, maar dat had niets uitgewerkt. Dan is er opeens een vrouw die zegt dat we moeten bidden voor dit meisje en dat deed ze toen ook. De hele zaal deed op een of andere manier mee.
Na het ziekenhuisbezoek gingen we op de motor terug naar de College, zo’n 7 km denk ik. Onderweg zagen we heel veel mensen langs de kant van de weg, sommigen huilden. Er was iets aan de hand. Op een bepaald moment stopte Alex om te vragen wat er was. Er was een auto-ongeluk gebeurd. Er was een oude chief overleden en hij werd die dag begraven. Zijn familie was uit Juba gekomen en net voor Kajo-Keji was de auto van de weg geraakt en over de kop gegaan. Een kleinzoon van de oude chief was daarbij op slag dood. Zeer tragisch. Even later reden we langs het autowrak, het was niet ver bij de College vandaan.
Blijdschap om Bartimeüs
Ik vertel ook nog iets over maandagavond. Toen bekeek ik samen met de studenten van de Lay Readers-training de Jezus-film in de Bari-taal (geprojecteerd op de witte muur in de bieb). Veel van deze studenten kijken heel weinig naar films of tv. Ze reageerden vaak op de gebeurtenissen in de film. En ze hielden zich nog in, omdat anderen anders het geluid niet goed konden horen. Ik keek regelmatig naar de gezichten van de vrouwen die iets achter me zaten. Er waren tranen van blijdschap toen Bartimeüs kon zien, er werd gelachen toen Zaccheus z’n geld weg gaf. Verontwaardiging klonk toen ze zagen hoe Jezus werd behandeld door de Romeinse soldaten. Afschuw toen Hij aan het kruis werd genageld. Tranen toen Hij daar hing aan het kruis op Golgotha en opluchting toen Hij verscheen aan zijn discipelen na de opstanding. Die avond werd het evangelie even ons verhaal.
Almighty God, we thank you for the new nation of the Republic of South Sudan.
We pray for its political leaders that they will be united and serve the people with all diligence and put the nation first. Give them your wisdom as they lead the people of South Sudan.
We pray that religious leaders will guide and speak a prophetic message of hope, peace and reconciliation to the new nation of South Sudan.
Purge the new nation of all corrupt practices and instill to the people and leaders a fear of God and the culture of hard work.
We pray for those who have taken up arms that they will agree to peace and resolve all grievances through peaceful means.
We pray that South Sudan will have peace with all its neighbors.
We pray this through Jesus our Lord. Amen.
Door: Rt Rev Anthony Poggo, Bishop of the Diocese of Kajo-Keji, Sudan
Misschien ben ik wel wat naief of te optimistisch over de kerk in Afrika. Ik geef toe dat ik niet helemaal objectief ben. Toch blijf ik volhouden dat we heel wat kunnen leren van zusters en broeders in dit werelddeel. Als het ons lukt om door fouten en falen heen te kijken, dan zien we geloof, volharding en betrokkenheid op elkaar.
Laat ik – als illustratie – wat meer vertellen over de viering die we hier elke donderdag op school hebben. We zingen, er is een preek en we vieren avondmaal. De studenten en docenten krijgen om de beurt een taak toegewezen. Afgelopen donderdag werd er zelfs een baby gedoopt, het kindje van een vrouwelijke student (zie foto). Dat vond ik wel heel bijzonder.
De dienst gaat vaak niet helemaal perfect: de onderdelen van de liturgie volgen niet altijd logisch op elkaar, de liturgische kleuren combineren meestal niet zo en ter plekke wordt van alles geimproviseerd. Afgelopen donderdag moest ik glimlachen toen ik zag dat de broeder die de dienst leidde, zijn liturgische sjerp (ik weet de technische term niet) bij elkaar hield met een promotiebutton voor malarianetten!
Maar als je daar allemaal door- en langsheen kijkt, dan zie je een mooie mengeling van formele liturgie én de vrijheid om daarvan af te wijken en God te prijzen in lokale vormen. Dan zie je een vast vertrouwen op God. Dan zie je vreugde vanwege het geloof en dan zie je een hechte band onderling.
In het avondmaal komen al die elementen samen. We wassen eerst onze handen (net als bij een gewone maaltijd!) en gaan dan naar voren om brood en wijn te ontvangen. Dit in de vorm van een stukje zoete biscuit dat door de priester in de wijn wordt gedoopt. Op dat moment vallen alle verschillen weg: blank of zwart, ‘ordained’ of gewoon gemeentelid, student of docent. We openen onze handen en ontvangen genade van God.
