Ik ben nu al weer een week terug uit Kajo Keji en het is tijd voor een kort verslagje. In de komende (echte!) nieuwsbrief volgt meer o.a. over dit bezoek, dus ik houd het hier een beetje kort. Laat ik maar met de conclusie beginnen: ik ben positief terug gekomen uit Soedan. Ik denk een goede indruk te hebben gekregen van het reilen en zeilen van de theologische school waar ik ga werken. Qua gebouwen ziet het er allemaal indrukwekkend uit, maar er is een duidelijk gebrek aan leermiddelen en aan personeel. Op dit moment zijn er twee groepen studenten. De ene groep bestaat uit voorgangers en kerkleiders die een ‘bijspijker-training’ volgen. Zij komen voor een blok van 3 maanden en gaan dan weer terug naar hun gemeente. In totaal volgen zij zo vier blokken van 3 maanden, een jaar dus. Deze training gebeurt in de Bari-taal, de lokale taal. Daarnaast is er de groep die een erkende opleiding doet: ‘certificate in theology’. Dit is een driejarig, Engelstalig programma. Ik zal me vooral met die groep bezig houden.

Ik was blij dat er in de week dat ik in Kajo Keji was, ook net een nieuwe Soedanese docent, Alex, was gearriveerd. Hij heeft tot nu toe in Khartoem gewoond en is nu terug gekomen naar zijn geboortestreek. Ik heb veel van m’n tijd samen met Alex doorgebracht.

Ik heb nu afgesproken dat ik in oktober en in november naar Kajo-Keji terug ga, beide keren voor een periode van twee weken. Dan ga ik – in een intensieve vorm – het vak ‘Major themes in theology’ geven. Daarnaast geef ik ook het vak Engels. Ik ben blij dat we nu concrete afspraken hebben gemaakt en dat ik aan de slag kan gaan.

Ik heb ook een en ander van de streek gezien en van wat de kerk daar doet. Er zijn niet zoveel auto’s, maar des te meer brommers voor het vervoer van mensen, dieren en spullen. Ik mocht met bisschop Anthony mee naar de ‘dedication’ van een ambulance voor Kajo Keji en ik ben mee geweest naar een belijdenisdienst op het platteland.

De burgeroorlog en de politieke situatie zijn nadrukkelijk aanwezig in het leven van mensen. In hun levensverhaal klinkt regelmatig: “toen zat ik in het vluchtelingenkamp” en “toen konden we terug naar onze geboortegrond”. Veel oudere studenten hebben hun scholing daarom moeten onderbreken of stoppen. Het referendum over de onafhankelijkheid van Zuid-Soedan komt steeds dichterbij (begin januari 2011). De stemming in Kajo-Keji lijkt te zijn dat het Zuiden apart moet gaan. Dat levert opnieuw grote vragen op over de toekomst van het land en de mensen.

Ondertussen waren Mirjam, Desta en David in Kampala. Ze hadden ook een goede week. Niet zonder uitdagingen, maar het is goed gegaan. De jongens vinden steeds beter hun plekje op school. Mirjam geeft nu twee keer in de week een uurtje Nederlandse les aan kinderen van een MAF-familie.

Om dit bericht te versturen sta ik op een paar stenen onder de palmboom met uitzicht op de nieuwe kerk in aanbouw. Want op díe plek kun je het mobiele netwerk van Uganda ontvangen. En dat heb ik nodig met mijn simcard. Ik ben voor een week in Kajo-Keji (Zuid-Soedan). Hierbij een paar eerste indrukken.

Met een vliegtuigje van de MAF ben ik hierheen gevlogen. Toen we landden op de airstrip, stak er net nog een brommer over… Samen met een paar andere gasten werd ik opgehaald door een delegatie van de kerk.

We kregen thee en gingen daarna op bezoek bij een cursus die verzorgd wordt door een team uit de UK, over trauma healing. Ook werd ik naar m’n verblijf voor de week gebracht. Dat  bleek ons toekomstige huisje te zijn dat ik al van de foto’s kende! Er stond al een 2-persoonsbed en 2 enkele bedden voor de jongens. Ik kreeg ook een persoonlijk toilet (Franse stijl) toebedeeld in het toilethuisje. Ik voelde me welkom! Aan het eind van de middag kreeg ik een jerrycan warm water om me te wassen. En ’s avonds werd m’n muskietennet nog beter opgehangen, hoewel ik het al prima vond.

Terug naar de middag: de principal gaf alle gasten een rondleiding over het terrein van de school. Conclusie: veel potentieel, mooie gebouwen, maar telkens weer te weinig geld en onvoldoende menskracht als remmende factoren. Daarna aten we lunch met de workshop-groep: ugali, rijst, vissaus, okra & bonen. Was lekker.

Later in de middag een eerste bijeenkomst met de  bisschop, de principal en Alex, een Soedanese docent die ook nieuw is. Het tekort aan middelen en mensen leidt tot een vicieuze cirkel van gebrek aan motivatie en kwaliteitsverlies. Genoeg te doen, dat is duidelijk. ’s Avonds eet ik samen met Alex en praten we over van alles en nog wat. Rond 10 uur ga ik naar bed, moe van alle indrukken, maar ook bemoedigd door de ontmoetingen.